از شروع رمضان تا عید فطر نمایشگاهی از رویشی دوباره
ماه رمضان که می آید گو أنکه نوید موجی از شادی را می دهد، موجی که در آن هر آَنچه عربی است و اسلامی جانی تازه می یابد، حتى در آن دوران که فشارها بر عرب وهویتش تا حدودی بسیار کارساز افتاده بود، عید فطر چون نمادی از هویت این مردم جشن گرفته می شد، وبمثابه مهمترین مناسبات این ملت شور وشغفی باخود به همراه داشت که هرکس از أن خطه را با آن خاطراتی است، تا آنجا که “هلال العید” در نزد این مردم نماد شادی شد.
جانی دوباره که این روزها این ملت به خود می بیند و بازگشت به هر آنچه او را به هویتش نزدیک می کند، سنن از یاد رفته و تضعیف شده را دوباره رو کرده است، واز آن جمله است، جشن گرگیعان در ۱۵ ماه رمضان هر سال، جشنی که در آن کودکان دربه در شادی را به خانه ها می برند، وکف زنان در کوچه ها راه می افتند در می زنند، شادی می دهند و شیرین کامی طلب می کنند، کودک که شاد می شود همه خوشحال اند، جشنی است کودکانه که همه به آن دعوتند و گوی سبقت را آنکس می رباید که شادی بیشتری بیافریند و شادتر باشد.
ورمضان امسال باز هم همانگونه بود، روندی صعودی بسوی بازگشت به هویت عربی، بسیار آگاهانه و با دقت و ظرافت طوری که در آن الفت موج می زد دوستی بود و مهربانی، و به دور از هرچه دشمنی است و حقد و کراهت، آنچنان سفید، و طاهر چون دشداشه هائی که بر تن دارند، سفید می پوشند وبه خیابانها می آیند، شادی می پراکنند و بهم تبریک می گویند، پیروزیشان بر نفس اماره خویش را و با لبخندی شادباش می گویند فلاح شان را در جنگ با پلیدی نژاد پرستانی که قصد مرگ آنان را کرده بودند.
در روستای غزاویه بزرگ هزران مرد دشداشه پوش در روز عید فطر به صف ایستادند که بنظاره بگذارند هر آنچه پاکی و سفیدی است و جشن بگیرند پیروزی حیات را ، بقا را، و ماندن را، در چنین روزی در همه ی روستاها، و شهرها و محله های الاحواز کارناوال های جشن زندگی و بقا را می توان دید، دسته دسته، زن ومرد، و در همه جا تبریک گویان، که بازهم جام قهرمانی ماندن و حیات به ما رسید.
عجب راهْ بلدی است این ملت عرب الأحواز، که در این بحبوحه جنگ و مرگ که بر جهان سایه افکنده است، او راه ماندن را می داند، و راز زندگی و شادی را خوب شناخته است، واو را در هر رمضان، و در هر عیدی موعدی است با جشن ماندن، جشن زندگی.
صالح حنون.
