چهار زندانی سیاسی عرب شهر فلاحیه از روزهای اول ماه نوامبر گذشته به مکانی نامعلوم انتقال داده شدند. ازهمان زمان فعالان حقوق بشر احوازی نسبت به اعدام این جوانان هشدار دادند. احوازی ها به هردری زدند تا خبر احتمال اعدام شدن این فعالان را منتشر کنند تاشاید رژیم خونریز جمهوری اسلامی از این کار بازداشته شود.
بی بی سی فارسی ازانتشار خبر امتناع کرد. فعالان حقوق بشر مرکزگرا گوش شنوایی برای شنیدن هشدارهای فعالان احوازی نداشتند. هرچه بود چند سایت احوازی که ازسوی مرکزگراها به عنوان “جدایی طلب” شناخته می شوند، اخبار این جوانان را منتشر کردند.
یک ماه گذشت تااینکه جمهوری اسلامی باخیالی راحت وبدون آنکه خود راملزم به پاسخگو بودن دربرابر خانواده های اعدام شدگان بداند، با یکی از خانواده ها تماس گرفته وبه آنها گفته که فرزندانشان را اعدام کرده و بعدا محل دفنشان را اعلام خواهد کرد.
این اولین بار نیست که فعالان عرب به این شیوه مخفیانه اعدام می شوند. این شیوه دولت مرکزی ایران دراعدام مخفیانه فعالان عرب واعلام خبر آن پس از مدتی درحدود یک ماه شیوه ای حساب شده برای رهایی از تبعات حقوق بشری اعدام این فعالان است.
انتشار خبر اعدام چهار فعال عرب پس از یک ماه ازاعدام شدن آنها خیلی کم اثرتر از انتشار این خبر درروز اعدام است.
امر دیگری که به دولت مرکزی ایران دراین فرایند کم کردن هزینه اعدام چهار فعال عرب یاری می رساند، بایکوت خبری ویا انتشار حداقل خبرهای ممکن دراین زمینه است. امتناع رسانه های فارسی زبان از انتشار خبر اعدام چهار فعال عرب فلاحیه سبب شد تا این خبر به شکل ضعیف انتشار یابد. این امر به همراه اقدام برخی مرکزگراها در خارج نظیر توده ای های ساکن سوئد در ترویج شک وتردیدها نسبت به صحت اخبار ویا اینکه اعدام شدگان جدایی طلب وتروریست هستند، سبب ایجاد هاله ای از ابهام درباره حقیقت اعدام این جوانان بی گناه عرب شده وآنرا از درجه اهمیت انداخت.
این اقدام هماهنگ دولت مرکزی ایران ورسانه های فارسی درخارج ازایران نمونه ای از تعامل مرکزگراها در درون وخارج ازنظام درراستای آنچه حفظ تمامیت ارضی ایران می نامند، شمرده می شود.
بنابراین جمهوری اسلامی با کمک فعالان مرکزگرای اپوزیسیون درخارج از کشور، توانسته است درفرایندی امنیتی – رسانه ای بطور مخفیانه ۴ فعال عرب فلاحیه را اعدام کرده وسپس درطول یک ماه به گونه ای برروند انتشار خبر این اعدام سیطره داشته که کمترین هزینه ممکن را ازاین عمل جنایتکارانه متوجه دولت مرکزی ایران سازد.
این اقدام فعالان سیاسی وحقوق بشر مرکزگرای ایران، این سکوت مرگبار شیرین عبادی وعبدالکریم لاهیجی، این بی توجهی شبکه همبستگی برای حقوق بشر ایران وسکوت دهها سازمان حقوق بشر ایرانی دیگر، همگی حکایت از جرمی بزرگ دارد که تمامی مرکزگراهایی که به هربهانه، توجیه ویا حسابگری سیاسی ومنفعتی باسکوت بر اعدام فعالان عرب در آن شریک بوده اند.
