من می نویسم پس هستم
جشن رونمائی از کتاب بیت القصب در الاحواز
چندی پیش در خصوص مشخصات و مسلتزمات ملت بودن مطلبی بسیار گیرا و جذاب بدستم رسید نویسنده در کنار تاریخ مشترک و زمین و زبان و ….. مشخصه ی تولید محصولات فرهنگی را اضافه کرده بود و آنرا جزء مهمترین مشخصه های ملت بودن برشمرده بود.
آنجا بود که تفسیر بسیار واضح تری از آنچه در احواز می گذرد یافتم و فهیمدم که چرا مردان و زنان بزرگی از میان ملت عرب حاضرند برای چاب یک کتاب با محتوای فرهنگی به زندان بروند و درد و رنج سلولهای انفرادی و روزهای طولانی بازجوئی های ظالمانه دستگاههای اطلاعاتی را به جان بخرند این خردمندان و اصحاب قلم عرب دقیقا می دانند که کجا ایستاده اند و چه می کنند.
و در راه حفظ قلعه ملت خود چه رنج ها که بر خود هموار نکرده اند.
این را نگاه شوونیستی هم فهمیده است آن نگاهی که ساله ها است خواب ذوب فرهنگ های دیگر را در سر دارد، و برای رسیدن به چنین هدفی از هیچ اقدام غیر انسانی و غیر اخلاقی ابائی ندارد او نه تاب دیدن ما را دارد نه شنیدن صدایمان تنها می خواهد به هر نحوی که شده نباشیم آری به هر نحوی شده.
در الاحواز یک کتاب هم که بنویسی باید سر از زندان در بیاوری خواه کتاب فرهنگ لغت باشد یا دفتر شعر ، تاریخ باشد یا اندیشه، تهمت ها هم که به فور وجود دارند و بازجوهای آموزش دیده برای گرفتن اعترافات اجباری و تشکیل پرونده های تلفیقی بعد هم صدور حکم و زندان و ….
کتاب در الأحواز به سختی به مرحله چاپ و نشر می رسد هفت خم که چه عرض کنم باید از هفتاد خم گذشت هیچ موسسه ای حق حمایت ندارد و الا می شود الحوار و الشروق و الأمجاد و الهلال و …. که متصدیان آنها یا اعدام یا هنوز در زندانند یا آواره غربت.
ولی با اینهمه برای حفظ بقاء هم که شده هستند فرهیختگانی که می نویسند و چاپ می کنند و نشر می دهند همین دو روز پیش بود که جشن رونمائی از کتاب بیت القصب برپا شد.
آری جشن بود جشن یک برد جشن یک پیروزی در معرکه بقاء، آنجا که مسئله می شود بودن یا نبودن به عکس های حضار که نگاه می کنی طعم شیرین چنین بردی را حس می کنی طعم شیرین یک گام دیگر به جلو رفتن، طعم اینکه به اطراف نگاه کنی و ببینی هنوز زنده ای و جهانی استقامتت را شجاعت و پایداریت را هورا می کشند.
این گام را این بار پژوهشگر برجسته تاریخ حسین فرج الله چعب ابو عرفان و احمد ماجد برداشتند، در کتاب از خانه های ساخته شده با نی و قدمت آنها در احواز گفته شده و از ارتباط این خانه ها با مندائیان الاحواز از قدیمی ترین ساکنان این سرزمین سخن به میان آمده است و اینکه این خانه ها را حتی در حماسه ی گیلگامش و تمدن سومریها هم می توان دید.
ضمیمه آخر کتاب هم عکس هایی هستند از ادوات مورد نیاز و شیوه ساخت اینگونه ازخانه ها.
در پایان جشن هم سعید ابوسامر نویسنده ی بنام احوازی امضای خود را در پائین این جشن رو نمائی به یادگار گذاشت و گفت: نویسنده در احواز در شرایط بسیار استثنائی قلم می زند، او می نویسد که ما باشیم و بمانیم، باشد که به یاریش بشتایم .
پایان
صالح حنون
