زمانی که از ورزش سخن به میان می آید، ناخودآگاه ذهن ما به سوی تلاش برای حفظ سلامتی جسم و روح و روان، شادابی، تفریح و قهرمانی می رود. از یونان قدیم به عنوان خواستگاه ورزش و المپیک بین المللی یاد می شود. معمولا از ورزش به مثابه ابزاری برای تقارب و نزدیکی ملل ، جشنواره ای برای شادی آفرینی ، تلاشی برای ارتقای فرهنگ به منظور حفظ سلامتی ، ایجاد نظم در زندگی بشر و… یاد می شد.
در هنگامه برگزاری مسابقات المپیک در یونان قدیم بزرگترین اختلافات سیاسی و حتی جنگ های مابین دولت شهرهای یونانی متوقف می شدند.
شاید با چنین پیشینه ای از المپیک در یونان قدیم و اندکی تامل در آن ، به راحتی ردپای سیاست را در این زمینه بتوان دید. پر واضح است که توقف جنگ ها و کنار گذاشتن اختلافات ، حادثه ای مثبت است اما پیش از هر چیز این حادثه زائیده یک تصمیم سیاسی است.
به نظر می رسد که تصمیم سازان در یونان قدیم از المپیک به مثابه ابژه ای برای گسترش مدنیت استفاده کرده اند. اما با فراز و نشیب هایی که پیشاروی المپیک و ورزش های بین المللی و ملی قرار گرفت ، می بینیم که سیاست به وضوح خود را بر این پدیده سالم اجتماعی تحمیل و آن را آلوده می کند. در این جاست که ورزش به مثابه ابزاری برای پیشبرد سیاست های غیر سازنده و غیر انسانی تبدیل و حتی در تقابل با دیگر مقوله ها همچون فرهنگ و… قرار می گیرد.
شاید نمایش قدرت حزب نازی آلمان در هنگامه برگزاری بازیهای المپیک برلین در سال ۱۹۳۶ از بزرگترین رویداهای عصر حاضر در امر سیاسی شدن ورزش باشد.
پس از این رویداد اکثر قریب به اتفاق دولت ها ورزش را به کارگاهی سیاسی تبدیل کردند. پس از پایان جنگ هشت ساله ایران و عراق ، کشور کویت میزبان بازی های فوتبال تحت عنوان جام صلح و دوستی بود. در آن دوره پس از وقفه ای طولانی و جنگی هشت ساله ، تیم های فوتبال ایران و عراق با یکدیگر بازی کردند تا این حادثه ورزشی به مثابه ابزاری برای تقارب مردمان دو کشور پس از جنگی هشت ساله باشد.
در مقابل نیز شاهد حوادث مهم و نمایش های اعتراضی مردمی در هنگامه های ورزشی بوده ایم. اولین نمایش اعتراضی از سوی ورزشکاران سیاهپوست در المپیک مکزیکوسیتی در سال ۱۹۶۸ صورت گرفت. آنها در اعتراض به نژادپرستی و نفرت پراکنی سفیدپوستان امریکا بر علیه سیاهان، بر روی سکوهای قهرمانی رقصیدند تا اعتراض خود را نشان دهند.
طی دهه هفتاد میلادی قرن گذشته ، کشور چین نیز در صحنه ورزش به تقابل با آمریکا پرداخت. محققان سیاسی همان تقابل و هماوردی چین و آمریکا در صحنه ورزش را نقطه آغازین تقارب و نزدیکی و بهتر شدن روابط دو کشور تعبیر می کنند. در المپیک مونیخ در سال ۱۹۷۲ نیز حوداث امنیتی رخ داد که خواستگاه آن حوادث کاملا سیاسی بود.
در حوادث داخلی ایران نیز شاهد اعتراض های مستمر خیابانی به عناوین مختلف و به ویژه پس از پایان بازی های پرطرفدار در زمان زیاد شدن تماشاگران یا به قول جامعه شناسان تشکیل جماعت یا انبوه خلق بوده ایم. در این میان می توان به اعتراض مردم به نظام پادشاهی اشاره کرد. در آن دوره مردم به باشگاه تاج و بازی ورزشکاران آن فقط به دلیل به یدک کشیدن یک نام(تاج) درباری بسیار دهن کجی نشان می دادند.
در اقلیم احواز تماشاگران باشگاه فوتبال رفیش بخشی از کانون اعتراضات مردمی به سیاست های نظام حاکم پس از انقلاب ۱۳۵۷ بود. اکنون نیز تماشاگران فوتبال در احواز و تبریز ، بازی های فولاد و تراکتورسازی را زمانی مناسب برای ابراز اعتراض می دانند.
در مقابل حضور انبوه مردم در ورزشگاهها که لرزه بر اندام پان فارسیسم انداخته، دولتمردان رژیم در اقلیم با هماهنگی تهران اقدام به توقف بازی های فوتبال در منطقه کرده و در این مورد به خصوص سنگ اندازی می کنند. بارزترین نمونه آن محروم ساختن شهر احواز از برگزاری بازی های فوتبال ۲۰۱۹ آسیا در این شهر است.
مورد اخیر ممانعت از برگزاری بازی های تیم فوتبال الشرطه عراق که به دلیل شرایط امنیتی در آن کشور به دنبال هماهنگی و برگزای بازی های آن در احواز به جای بغداد بوده است.
آخرین مورد نیز برگزاری مسابقات کشتی و ورزش های زورخانه ای منطقه ای یا به قول برگزارکنندگان آن (بازی های جهانی) در شهرهای محمره و عبادان است!
حال آنکه شهرهای عبادان ، محمره و دیگر مناطق عرب نشین خواستگاه بازی های زورخانه ای نبوده اند و این ورزش ناشناخته در میان مردم آنجا طرفداری ندارد. رژیم پان فارس حاکم اما سعی دارد به وسیله ایادی محلی خود همچون استاندار فعلی که دارای گرایش های فاشیستی است ، برگزاری چنین مسابقاتی را بر مردم تحمیل تا نسبت به تغییر فرهنگ منطقه همپای تغییرات جمعیتی اقدام کند.
بنابر این شاهدیم که پاک ترین میادین تلاقی و رودر رویی آحاد بشریت به منظور گسترش دوستی ، محبت و سایر مفاهیم انسانی به وسیله پان فارسیسم حاکم در حال نابودی هستند.
