طی هفته گذشته دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران بواسطه دادگاه انقلاب در اقلیم احواز، بار دیگر حکم اعدام چند فعال عرب احوازی را صادر کرد. اعدام صدها زندانی سیاسی احوازی، قتل آنها بواسطه مواد سمی، انداختن آنها در بستر رودخانه ها و غیره طی دروان حاکمیت جمهوری اسلامی، در چارچوب رویارویی همه جانبه جمهوری اسلامی ایران با مبارزان عرصه احقاق حقوق ملل تحت ستم در ایران می گنجد. دولت ایران بشکل هدفمند و سیستماتیک سعی در ریشه کن کردن اراده مقاومت در میان ملل غیرحاکم برسرنوشت خویش، نظیر ملت عرب احواز، ملت بلوچ و دیگر ملل در ایران دارد.
این اقدام دولت ایران در قتل مقاومان عرصه نبرد ملی و سربازان مبارزه برای آزادی و تحقق حق تعیین سرنوشت، از سوی حقوق بین الملل و توافقنامه های سازمان بین الملل و توافقنامه های حقوق بشری بهیچوجه امری پذیرفته شده نیست.
بررسی حقوقی وضعیت این مبارزان عرصه ملی اعدام شده، بهیچوجه در چارچوب بررسی کلی اعدام در ایران نظیر وضعیت قاچاقچیان مواد مخدر محکوم به اعدام و یا قاتلان و بزهکاران نمی گنجد و در حقوق بین الملل توافقنامه های عدیدی وجود دارد که وضعیت مبارزان جبهه تحقق حق تعیین سرنوشت برای ملل غیرحاکم برسرنوشت خویش، وجود دارد.
شاید اولین قراردها و توافقنامه هایی که شورای عمومی سازمان ملل بلافاصله پس از تشکیل این سازمان در دوره پس از جنگ جهانی دوم، در قالب منشور سازمان ملل متحد و دیگر توافقنامه های جداگانه صادر و تصویب کرد توافقنامه های مربوط به تساوی ملتها در حقوق و حق تعیین سرنوشت برای تمامی ملل است. براساس همین مصوبات مبارزان عرصه حق تعیین سرنوشت از حقوق خاصی برخوردار شده و مصوبات شورای عمومی سازمان ملل بر حقوق این مبارزان تاکید کرده است.
از جمله این مصوبات می توان توافقنامه شماره ۲۶۲۱ مصوبه ۱۲ اکتوبر سال ۱۹۷۰ را نام برد. عنوان این توافقنامه “راهکار اجرای کامل اعلامیه منح استقلال به کشورها و ملتهای تحت استعمار ” است. در این توافقنامه با تاکید بر حق تعیین سرنوشت برای تمامی ملل جهان بدون استثناء، آمده است: در چارچوب حق تعیین سرنوشت “تمامی مبارزان آزادی خواه که در بازداشت هستند براساس توافقنامه ژنو مصوب ۱۲ اوت ۱۹۴۹، در زمینه رفتار با اسرای جنگی، با آنها رفتار خواهد شد “.
همچنین توافقنامه شماره ۳۰۷۰ در زمینه اهمیت تحقق جهانی حق ملتها در تعیین سرنوشت جهت تضمن مراعات حقوق بشر، شورای عمومی سازمان ملل با محکوم کردن دولتهایی که اجازه تحقق حق تعیین سرنوشت را به ملل تحت سلطه خود نمی دهند، به مبارزان عرصه تعیین سرنوشت اجازه استفاده از تمامی شیوه ها جهت دست یافتن به این حق را داده است. همچنین در این مصوبه شورای عمومی سازمان ملل، اجرای سیاستهای ظالمانه و ضد بشری از سوی دولتهای حاکم بر این ملل، را محکوم کرده و بدررفتاری با اسیران مبارزه برای تعیین سرنوشت را رد کرده است و این سازمان جهانی توافقنامه های ویژه ای را به این مبارزان اختصاص کرده است.
از زمان آغاز بکار سازمان ملل تاکنون دهها توافقنامه از سوی شورای عمومی سازمان ملل و شورای اجتماعی و اقتصادی و شورای حقوق بشر این سازمان صادره شده است که حق مبارزه ملتها جهت تعیین سرنوشت خویش را برسمیت شناخته و سرنوشت مبارزان عرصه حق تعیین سرنوشت را مشمول تمامی توافقنامه های بین المللی صادره در زمینه دانسته است.
از جمله توافقنامه های مهمی که سازمان ملل متحد براساس توافقنامه ۲۶۲۱ آنرا شامل حال مبارزان ملل غیرحاکم برسرنوشت خویش، دانسته است توافقنامه ژنو در زمینه رفتار با اسیران جنگی است. براساس توافقنامه ژنو درباره اسیران جنگی هرگونه بدرفتاری با اسیران رد شده است و آمده است:
“در تمام حالتها رفتار با اسیران جنگی می بایست رفتاری انسانی باشد. دولتهایی که اسیران را نگهداری می کنند از هرگونه اقدام و یا اهمال غیرمقبول که سبب مرگ اسیر در مدت اسارات شود منع شده اند و این امر در صورت وقوع یک خرق بزرگ این توافقنامه محسوب می شود. ” و
“حمایت از اسیران جنگی در برابر هرگونه اعمال خشونت و تهدید و ضرب و شتم، امری واجب است”. همچنین “هرگونه قصاص اسیران جنگی ممنوع است”.
توافقنامه ژنو یک توافقنامه طولانی است که بر رعایت حقوق اسیران جنگی تاکید می کند و کشورهای امضا کننده آنرا به رعایت این حقوق ملزم کرده است؛ حقوقی نظیر داشتن مکان نگهداری مناسب، حق داشتن خدمات درمانی و معالجه به هنگام مریض شدن و دهها حق دیگر در این توافقنامه تضمین شده است.
در مقابل دولت مرکزی ایران از لحظه بازداشت مبارزان احوازی تا لحظه اعدام آنها تمامی مصوبات سازمان ملل را زیرپا می گذارد. نیروهای امنیتی ایران معمولا شبانه و بشکل وحشیانه به خانه های مردم عرب حمله می کنند و مبارزان عرب را با خشونت شدید در برابر چشمان خانواده خود شکنجه کرده و بازداشت می کنند. در بازداشتگاهها نیز این مبارزان تحت شدیدترین شکنجه ها قرار می گیرند و از هرگونه حقی محروم می شوند. در پایان نیز بدون داشتن حق برگزاری دادگاه عادلانه به اتهاماتی واهی اعدام می شوند و بدینگونه دولت مرکزی ایران بگمان خود سعی در شکستن اراده ملتهایی دارد که جهت تعیین سرنوشت خویش مبارزه می کنند. بی شک این جنایتهای دولت مرکزی ایران می بایست در محافل حقوقی بین المللی مطرح شده و به این جنایتها پایان داده شود.
