پرسشی از وجدانهای آزاده
فرهنگستان زبان فارسی در ایران با تحصیل کودکان غیرفارس به زبان مادری خود مخالفت کرد
آموزش به زبانهای مادری در استانها بوی توطئه می دهد
اکثریت اعضاء فرهنگستان زبان و ادب فارسی با مخالفت در موضوع آموزش زبان مادری به وسیله آموزش و پرورش در استانها که اخیرا از سوی دولت اعلام شده است این مسئله را تهدیدی جدی برای زبان فارسی و یک توطئه برای کمرنگ کردن این زبان عنوان کردند. از سایت دانا
اما پرسش ها؛
آیا کشور ایران از آن مردمانی است که در آن زندگی میکنند؟ آیا مردم ایران زبانشان فارسی است یا این مردم به زبانهای مختلفی و از آن جمله ترکی، کردی، عربی، بلوچی، ترکمنی، لری و.. سخن میگویند؟ چرا در ایران زبانهای غیرفارسی تهدیدی برای موجودیت ایران به حساب می آیند؟ آیا میتوان با تصور و حتی واقعیت از این نوع هفتاد درصد کودکان کشور را از تحصیل به زبان مادری محروم ساخت؟ آیا دولت ایران یک دولت نژادپرستانه فارسی نیست، که با تکیه بر سرکوب، حق تحصیل به زبان مادری را از هفتاد درصد کودکان ایران که غیرفارس زبان هستند محروم کرده است؟ آیا در ایران کودکان فارس با ارزش تر از کودکان ترک، کرد، بلوچ، عرب و ترکمن و لر و… هستند؟ اگر کودکان با همدیگر برابرند، چرا یک بخش از کودکان (کودکان فارس) به زبان مادری خود تحصیل میکنند، اما کودکان غیرفارس حق تحصیل به زبان مادری در کشور خود را ندارند؟ آیا تحمیل زبان یک بخش از کودکان کشور (زبان فارسی) به دیگر بخش از کودکان یعنی کودکان ترک، کرد، بلوچ، عرب، ترکمن و لر… در ضدیت کامل با برابری حقوق کودکان قرار نمیگیرد؟
چرا بودجه فرهنگی کشور تنها صرف باروری زبان فارسی که متکلمین آن حدود سی در صد مردم ایران هستند میشود و هفتاد درصد مردم ایران از این بودجه بی نصیب می ماند؟ چرا از بودجه فرهنگی ایران کتابهای درسی مدارس افغانستان تامین میشود، اما کودکان غیرفارس زبان در ایران حق آموزش به زبان خود را ندارد؟ چرا ایران سرمایه گذاریهای عظیم فرهنگی در تاجیکستان به اجرا میگذارد، اما همان سرمایه ها در تحصیل کودکان غیرفارس کشور خودشان به مصرف نمیرسد؟ آیا قوانین بین المللی، منشور جهانی حقوق بشر و اعلامیه جهانی حقوق زبانی چنین تبعیضی را در خود راه داده است؟
چه کسی و یا چه ارگانی مسئول اعمال تبعیض و نابرابری کودکان در تحصیل به زبان مادریشان در ایران است؟ آیا نخبگان سیاسی و مدنی فارس در قبال تبعیض زبانی در یک کشور چند زبانه، یعنی تحمیل زبان سی درصد مردم (زبان فارسی) به هفتاد درصد مردم (ترک، کرد، بلوچ، عرب، ترکمن، لر و…) در یک کشور مسئولیتی ندارند؟
مسئولیت انسانی تک تک انسانها در مقابل تبعیضی به این وسعت علیه کودکان در ایران چیست؟ آیا نباید به تبعیض حقوق زبانی و سرکوب حقوق فرهنگی بخش عمدهء مردم ایران که غیرفارس زبان هستند، اعتراض کرد؟ اگر ما نژادپرست نیستیم، چرا از حقوق برابر کودکان در ایران دفاع نمیکنیم؟ آیا حقوق برابر کودکان برای روشنفکران و سیاسیون و هنرمندان فارس اهمیتی ندارد؟ و اگر کودکان آیندگان این کشور و آیندگان این کره هستند، چرا به تبعیض زبانی کودکان در ایران اعتراض نمیکنند؟
