خبر ممنوعیت کشت در حوزه کرخه که به واسطه مسئولان سازمان آب برق و جهاد کشاورزی به کشاورزان عرب ابلاغ شده است، پرده از سیاست خطرناکی برمی دارد که پیشتر فعالان عرب احوازی نسبت به آن هشدار داده بودند.
طی سالهای گذشته فعالان عرب احوازی نسبت به تبعات خطرناک سدسازی بی رویه نظام در مناطق کوهستانی غرب کشور هشدار داده بودند. در دهه شصت شمسی رژیم جمهوری اسلامی سیاستهای سدسازی دوره پهلوی، که با انجام طرح مطالعاتی سدسازی در دوره دوم توسعه در دهه پنجاه میلادی آغاز شده بود، را از سرگرفت و با سرعت هرچه تمام پیش برد.
سدسازی بی رویه رژیم در مناطق غرب کشور سبب شده است تا یکی از بزرگترین بحرانهای محیط زیست جهان در اقلیم احواز رخ دهد، و سالانه هزاران احوازی در اثر این بحران جان خود را از دست می دهند.
پیشتر فعالان عرب احوازی هشدار داده بودند که سیاست سدسازی های بی رویه رژیم سیاستی کاملا امنیتی بوده و نتایجی کاملا مشابه با طرحهای امنیتی توسعه نیشکر بهمراه خواهد داشت.
سد سازیهای بی رویه طی سه دهه اخیر سبب شده است تا رودخانه ها وتالابهای اقلیم احواز خشک شوند. خشک شدن رودخانه ها و یا کم آبی آنها و ممنوعیت کشاورزان از برداشت آب، افزایش میزان زمینهای کشت نشده را به همراه خواهد داشت.
بررسی های اجتماعی نشان می دهد که تعطیلی کامل ویا نیمه کامل کار کشاورزی سبب مهاجرت کشاورزان از روستاها به کمربند حاشیه شهرها می شود. بررسی تاریخ حاشیه نشینی در اقلیم احواز نشان می دهد که کشاورزان عرب که از هرگونه حمایت دولتی برخودار نیستند، در حالتهایی که امکان کشت زمینهایشان را نداشته اند مجبور به مهاجرت به حاشیه شهرها شده اند. در حالتهایی نظیر دوره اجرای قانون اصلاحات ارضی در دهه چهل شمسی و همچنین جنگ ایران و عراق، کشاورزان مجبور به ترک روستاهایشان شده اند. البته آنچه درپی ترک روستاها رخ داد تصاحب زمینهای کشاورزان از سوی دولت ایران و یا نهادهای نظامی وابسته به آن نظیر سپاه است.
خشک شدن هور العظیم سبب شده است تا زندگی هزاران روستائی عرب در شهرهای حویزه و خفاجیه با تهدید مواجه شده و مهاجرت روستائیان به حاشیه شهرها را به همراه داشته است. بنا به آمارهای رسمی بیش از چهل روستای عرب در اطراف هور العظیم به دلیل خشک شدن منبع رزق و روزیشان، هور العظیم، خالی از سکنه شده اند.
بنا به گزارشهای واصله از منطقه هور العظیم دولت اقدام به واگذاری زمینهای وسیعی از این منطقه به مهاجران لر نموده است. همچنین مسئولان استانی با سرعت هرچه تمام در حال تسطیح سطح وسیعی از زمینهای اقلیم احواز هستند تا در چارچوب طرح ملی موسوم به طرح ۸۰۰ هزار هکتاری رهبری، آنها را به مهاجران وارده از استانهای چهارمحال وبختیاری و لرستان و کهگولویه وبویر احمد واگذار کند.
آنچه روشن است چرخه سدسازی و تخریب محیط زیست و ممانعت از کشت زمینهای کشاورزان عرب با بستن دریچه سدها از یک طرف، و بازتوزیع زمینهای سلب شده از دست کشاورزان عرب و سپردن آنها به مهاجران غیرعرب از طرف دیگر؛ حلقه های زنجیر سیاست واحدی هستند که دولت مرکزی قصد دارد بواسطه آن بافت جمعیتی اقلیم احواز را به سود غیرعربها تغییر دهد.
تناقض فاحشی که امنیتی بودن سیاستهای نظام را فاش می سازد ممنوعیت کشاورزان عرب از کشاورزی در حوزه کرخه و در عین حال پیش بردن طرح ۸۰۰ هزار هکتاری و اعطای زمینها به مهاجران غیر عرب است.
مسئولان امنیتی استان این سیاستها را همراه با دروغ پردازی مبنی بر اینکه اقلیم احواز از خشکسالی رنج می برد، دنبال می کنند. بنا به گفته های شریف حسینی نماینده شهر احواز در مجلس شورای اسلامی ادعای کم آبی رودخانه های اقلیم احواز دروغی بزرگ است و آب رودخانه های این اقلیم در پشت سدها نگهداری می شود.
ممنوعیت کشاورزان عرب از کشت در زمینهایشان به صراحت تمام نشان داد که چگونه دولت چشم به تنها دارایی ملت عرب یعنی خاک دوخته است و سعی دارد تا زمینهای کشاورزی را به واسطه کنترل آبها در پشت سدها از دست روستائیان عرب خارج سازد.
خشکسالیهای ساختگی ابزاری هستند که در دو دهه اخیر جمهوری اسلامی برای به زور مصادره کردن زمینهای کشاورزان عرب از آن سود جسته است. مشابه این امر در دوره پس از پایان جنگ ایران و عراق در مورد روستاهای واقع در کنار رودخانه کارون در مسیر احواز – محمره رخ داد. در آن دوره رژیم جهت مصادره زمینهای کشاورزان عرب و تاسس طرحهای امنیتی نیشکر در فصلهای زمستان و بهار چندین بار اقدام به باز نمودن دریچه سدها کرده و روستاهای مذکور را به شکل کامل زیر آب برد. برخی روستائیان از مسئولان استانی خواسته بودند تا تاسیسات کنترل سیلاب در کنار روستاهایشان ساخته شود، در پاسخ آنها مسئولان استانی گفتند که اجداد شما اشتباه کرده اند در کنار کارون نشیمن گزیده اند.
آنچه این روزها بیش از پیش عیان شده است، مفاهیمی نظیر خشکسالی، کم آبی، خالی از سکنه شدن روستاها، پیش رفتن طرح واگذاری زمینهای کشاورزان عرب به مهاجران همگی مفاهیمی از یک منظومه سیاستهای کلی است که هدفی مشخص را دنبال می کند. سیاستهایی که برای مردم عرب بیکاری و بدبختی و حاشیه نشینی و فقر را همراه با سرکوب و خفقان رقم زده و برای مهاجران فرصتهای شغلی و رفاه و زمینهای ارزان کشاورزی را همراه با حمایت نظامی و سیاسی به ارمغان می آورد.
